Een belevenis van het Muntpunt

« En, ben je naar de opening van het Muntpunt geweest ? » vroeg mijn zus. Mijn antwoord kon niet enthousiaster zijn en naarmate onze conversatie vorderde, werd het allemaal genuanceerder.

De opening op vrijdagavond was niet echt spectaculair te noemen. De Brusselaars hebben die avond keuzes moeten maken : de opening van het Stripfeest met een wervelende gevel-lichthow op het Koningsplein, het Brussels bierfeest op de Grote Markt, vroeg gaan slapen om het hele weekend Open Monumentendag te beleven of de opening van het langverwachte Muntpunt.

Het Stripfeest zou beginnen om 21uur. De beloofde lichtshow op het Muntplein om 22u. Leuk, dacht ik : eerst de lichtshow dan afzakken naar het Muntpunt. Om stipt 21 uur sta ik op het Koningsplein, colaatje van 2 euro in de hand te wachten… en te wachten, en te wachten. Weinig volk, her en der vervelende bierfeestbeesten, achter mij een vervelende Vlaamse familie met een kinderachtige moeder, een ontmoedigde vader met een blik in de ogen van “ik moet het haar zeggen dat ik haar wil verlaten”. Enkele Japanse toeristen, en voor de rest klagende stemmen over het niet gerespecteerde uur. Om half tien stapt uiteindelijk een vrolijk blond meisje met haren in een paardenstaartje het podium op. “Bonsoir Bruxelles et bienvenue, vous allez bien?”. De menigte wauwelt een flauwe “Ouais..”. “Je vous demande, vous allez bien?”, schelt de jongedame nog eens. De menigte schraapt de kelen wat meer open en een nog niet overtuigend “oui” vult de avondhitte op het plein. “C’est mieux!”, lijkt ze te beleven. “Koedenavond Bruxelles, welkomme in de stripfest van Bruxelles”. Hihihi… “Nous avons pour vous un programme de bande-dessinée inoubliable avec deux grands dessinateurs, bla bla bla….”. Zo gaat het de hele avond verder in het Frans. Niet dat ik het niet begreep maar daar heb je het weer : iets wat Brussel – dus niet een gemeenschap - organiseert, wordt helemaal in het Frans voorgesteld. Dit getuigt van weinig respect en is opnieuw een gemiste kans om als Franstalige te laten zien dat je ook openstaat voor iets anders dan de Lingua Franca alleen. Zijn er trouwens geen Nederlandstalige Brusselaars die stripverhalen maken? Soit.

Het geheel kon me niet bekoren. Twee gekende tekenaars krijgen opdrachten om live geprojecteerd op de muren van het Grondwettelijk Hof hun talenten te ontplooien. En wij maar wachten op de lichtshow. En wachten…. Kwart voor tien. De opdrachten gaan verder, tot ergernis van vele andere bezoekers. Velen trekken weg. Ik moet een beslissing nemen. Blijven of toch naar het Muntpunt gaan? Nog vijf minuten, wachten…

Tien voor tien. Ik loop weg. Letterlijk. De blonde juffrouw blijft maar opdrachten geven, mensen vertrekken. Ik ook. Naar het Muntpunt.

Daar staat wat volk, het mag gezegd worden. Alleen kweenie hoelang aanschuiven om een token te kopen voor een pintje. Vijf over tien, het beloofde lichtspel begint. Op wat één van de lelijkste gebouwen van de hoofdstad zou moeten zijn, krijgen we een welomkaderd en tot op de millimeter afgemeten lichtspel. Het is een nieuwe trend bij openingen van belangrijke evenementen in grote steden. Het ABBA museum in Stockholm heeft op dezelfde manier de opening gevierd. In Brussel waren we meer bescheiden. Tien minuten wat klank en beeld, gevolgd door de after-party van FM Brussel. Een pintje zou mijn gevoel van ontgoocheling nog kunnen verdringen. Niet aan de Muntpuntbar, teveel volk, teveel mensen die ik ken. Herkenbare gezichten maar geen zin om contact te leggen.

Muntpunt heeft ook een café. Daar wacht het antwoord op mijn dorst, het moment om afstand te nemen van deze belevenissen. Knappe bar, wel duur : 2,20 voor een slecht getapte pint. Een kijkje op de kaart doet me even verslikken. Ik durf er zelfs niet over te schrijven. Je moet het maar zelf eens gaan beleven. En dan krijg je die tweede aanblik op het café : design is het wel, maar de aanwezigheid van rondlopende kinderen, rommelige tafels (ik heb een hekel aan tafels die in zo’n grote ruimte rommelig door elkaar staan, echt, ik kan er niet tegen. In dergelijke ruimte moeten alles strak staan, moeten kinderen niet toegelaten zijn of braaf een boekje lezen) en lege glazen alom maakt het tot iets waar ik eigenlijk niet wil komen. Ik dacht dat je in deze ruimte gezellig en in wat behoorlijke stilte je krant, je boek (je sigaret is voor buiten) kan lezen. Niet dus.

Dan maar weglopen voor een frisse pint naar de Belgica, waar heel Brussel rondhangt.

De volgende dag was nu ook niet een belevenis te noemen. Wel vond ik het een schitterend idee om vzw’s uit te nodigen om zichzelf voor te stellen, alhoewel het geitenwollensokkengehalte heel hoog stond. Gaande van “Goeiemorgen, kom je even een badge over geluk in elkaar knutselen” via “Bij ons kan je Nederlands leren. Een conversatietafel rond koffie en thee organiseren, dat is echt iets voor jou!” tot “En hier heb je alle wandelroutes in en rond Brussel, trek maar snel die stappers aan!”. Ik weet dat er in Brussel veel Vlamingen wonen en anders dan de Nederlandstalige Brusselaars of Brusselaars tout court, ambitieer ik niet het omtoveren van onze bruisende stad tot een padvindersdorp. Help!!

Al bij al een trefpunt voor Brusselaars, pendelaars allicht ook. Een trefpunt ook voor anderstaligen, zelfs voor Franstaligen : ik heb voor de eerste keer het personeel Frans horen spreken. Goed zo!

“Ja, in Vlaanderen doen de bibliotheken dat ook, het moet een belevenis zijn,” eindigt mijn zus. Een belevenis zou ik het niet noemen, dat is ons eigen leven al. Ik heb het niet zo voor marketingtermen wanneer je eigenlijk nog niets gezien of beleefd hebt. Ik ben geen koper van lege dozen. Ik koop op ervaring. Ik ben misschien zelf een oude doos en ik ben al zeer tevreden dat Brussel een bibliotheek waardig is (die rommelige zolderbibliotheek van de Franstalige gemeenschap is zeker géén belevenis). Voor mij geen geluksbadges of gespierde wandelingen in mijn stad. Een goed en ruim aanbod aan boeken, dvd’s en muziek, lezingen en ah ja, stripverhalen. Dan is mijn dag al goed. Ik wens het hele volk van het Muntpunt een lang leven dat zal beleefd worden, geschreven en gelezen worden. Al bij al toch tevreden jullie terug te zien!