Gelukkige 45!

Dan heb je het zo gewild, zo gewild dat het anders was gegaan, dat je ze wat meer had uitgenodigd om te komen eten, dat je minder op de knop « afwezig » had gedrukt als ze je belde omdat ze behoefte had met jou te praten. Dat je wat meer oor had voor haar banale vertelsels, meer enthousiasme vertoonde tegenover haar eigen enthousiasme, tegenover haar eenzaamheid, tegenover haar gemis aan jou, tegenover haar stilzwijgen en tegenover haar eindeloos verlies. Dat je toch eens had moeten blijven slapen, ook al woon je op amper 30 kilometer van haar. Ze kon zo gewoon blij zijn omdat jij voor een keer blij was in je leven. Ze kon je zo treffen door je verdriet te troosten ook al heb je niets gezegd. Ze kon er zijn zonder vooroordelen, zonder partij te kiezen. Dan had je zoveel gewild, echt zoveel... En dan..

En dan zijn er andere dingen die je in extremis toch gedaan hebt, je hebt ze meegenomen naar Londen, je hebt ze gefotografeerd voor Buckingham Palace, je hebt ze een woordje laten schrijven in het gastenboek van Harrot’s. Je hebt ze iets gegeven van een droom. Je hebt ze een stukje van jouw wereld laten zien. Je hebt toch iets van je leven verteld. Ze heeft geluisterd, ze heeft je omarmd. Je bent er verder gewoon even voor haar geweest, al was het maar om boodschappen te gaan doen. Je hebt jezelf ook beschermd tegen haar, en terecht. Want je moet toch op je eigen benen blijven staan, ook zonder haar.

Je hebt haar de maan beloofd maar je hebt alleen maar enkele sterren kunnen geven.

Je hebt ook afscheid van haar genomen, op je eigen manier, en je weet niet meer of er mensen rondom jou stonden en je denkt dat er waarschijnlijk mensen rondom je stonden maar je hebt toch afscheid genomen en ze heeft het gehoord. Maar het blijft pijnlijk want je weet niet wanneer je precies afscheid neemt. All beauty must die en ik ben ook een beetje gestorven.

En dan, opeens, zomaar, was ze weg.

En jij kan je vreugdes waarin ze zo kon opgaan, niet meer delen met haar.

Nooit meer een kaartje voor je verjaardag. Nooit meer.

En nooit meer kunnen delen wat het betekent om mijlpalen in je leven aan te gaan. En dan moet je ze zelf aangaan.

Gelukkig heb je een ander klankbord, iemand die al bijna 40 jaar met jou heeft meegeleefd; dat kan tellen tegenover haar bijna 73.

En zo bedenk je : feestjes hoeven niet meer, wachten op kaartjes die toch niet zullen komen ook niet. Je wordt virtueel herinnert aan de mijlpalen in je eigen leven, ik kan ermee leven.

En meer nog, ik kan leven met genuïteit in het leven. Gelukkige verjaardag, jongen, ik ben trots op jou. En zoals ze zelf altijd zei : het komt allemaal wel goed.