Twee dimensies van geluk

Gelukkig zijn 1

Ik heb geluk in het leven. Overal waar ik kom, al wat ik doe, het is geluk. Ik ben mooi, om maar niet te zeggen knap. Ik ben intelligent, ik lees boeken en ik heb vrijwel over alles en nog wat een mening. Ik dring mijn mening overal op, ik ben een flapuit, zeg waar het op staat, de mensen buigen voor mij als was ik hun leider, de persoon die ze nodig hebben in hun ellendig leven. Ik ben fenomenaal. Ik ben meester in manipulatie. En dat is zelfs niet zo slecht bedoeld, mensen hebben nood aan gemanipuleerd te worden omdat ze zelf niet weten hoe te leven. Wanneer ik ergens binnenwandel, in een café, in een restaurant of in een winkel, kijkt iedereen naar mij. Iedereen glimlacht en ik glimlach terug. Ik krijg altijd de beste tafel, ik betaal nooit mijn drankjes en ik krijg altijd korting als ik nieuwe kleren ga kopen. Wanneer ik de bus of de metro neem, heb ik altijd een plaats, mensen staan onmiddellijk op om hun plaats af te staan.

Ik ben nooit ziek, ik eet zelfs niet gezond, ik eet gewoon wat ik lekker vind. Ik ben niet dik, ik ben niet dun en mijn kleren passen me altijd perfect.

Ik heb goede smaak en mensen geven me voortdurend complimentjes. Al wat ik doe, al wat ik begin, het is altijd een succes. Mijn bankrekening is gezond en mijn lief is gehoorzaam. Ik heb de meest explosieve seks en als ik nadien direct in slaap val, zijn mijn dromen wonderlijk. Op café word ik altijd verleid en ga altijd mee naar huis maar dat weet mijn lief niet. Er zijn dingen die mensen nooit kunnen begrijpen. Ik heb mijn eigen huis en ik bezit steeds het laatste wat een mens zeker moet hebben : flatscreen, Ipod, Ipad, noem het en ik heb het.

Iedereen stuurt me voortdurend kaartjes om me te bedanken of gewoon om me te zeggen hoezeer ze van mijn gezelschap hebben genoten. En ook mijn verjaardag is nooit vergeten. Organiseer ik op het laatste moment een feestje voor vrienden, zeggen zij meteen hun andere afspraken af en komen er gezellig bij. Met vrienden kan ik over de meest opschepperige onderwerpen spreken : over de kleuren van mijn ingerichte keuken, over de dure tegels van mijn badkamer, over dure asbakken, kranen en deurklinken waar een prijskaartje aan hangt. In deze onderwerpen treffen we elkaar.

Bevalt iets me niet, staat iets me tegen, ik zeg het en het verandert. Ik heb al winkels en discotheken laten sluiten omdat iets me niet beviel. Het moet maar eens gedaan zijn met sommige van die dingen.

Soms denk ik : als ik door een auto zou omver worden gereden en voor de rest van mijn leven gehandicapt zou zijn, zou ik genieten van een flinke uitkering zonder er ooit iets voor te moeten doen maar zoveel geluk heb ik dan weer niet.

Mensen denken dat het me allemaal voor de wind gaat maar dat is niet zo. Ik draag een masker, ik wil liever nergens bij betrokken zijn en geen verantwoordelijkheid dragen. Ik hou het liever van op een afstand. Bij mij is het glas altijd halfleeg, door futiliteiten, lege conversaties en aanpappen met drankorgels. Geluk hebben is één ding, gelukkig zijn is anders en zo moeilijk.

Gelukkig zijn 2

Ik ben als een ongelukje geboren. Een vergissing. Zelfs niet omwille van een gescheurd condoom. Gewoon een liefdeloze drift tussen mijn ouders in de achterkamer van een dorpscafé tussen de urinoirs en de lege bakken bier. Ik heb geen vriendelijk gezicht, om maar niet te zeggen dat ik lelijk ben. Ik heb geen werk en de enige bedankbrieven die ik krijg zijn die van werkgevers waarvoor ik ooit gesolliciteerd heb. Ik heb wel gestudeerd, zeer tegen mijn zin, maar ik heb nooit een diploma behaald. Ik woon al jaren in een kamer die een oude man me onderhuurt. Ik ben niet gelukkig en ik ben ook niet ongelukkig want ik weet niet wat geluk is. Niemand stuurt me brieven of kaartjes, ik word ook nooit uitgenodigd en als ik op café ga, zit ik ergens in een donker verloren hoekje. Ik heb geen telefoon, wie zou ik moeten bellen? Ik had ooit een telefoon. Ik belde altijd naar antwoordapparaten. Ik had ook nooit het gerinkel van mijn telefoon gehoord want niemand, maar dan ook niemand belde me ooit. Muziek of televisie heb ik ook niet. Ik kan niet zo goed tegen het lawaai. Ik heb een ondervoedde straatkater maar die vermijdt me. Ik heb toch gevoelens want ik vind het jammer dat mijn kater mij vermijdt.

Verder ziet niemand me staan, ik betaal volle prijs overal waar ik naartoe ga en op het openbaar vervoer heb ik nooit een plaats. Ik overleef op solden en goedkopere supermarkten. Niet meer niet minder. Ik meng me nooit in discussies want als ik al iets zeg in gezelschap, horen mijn vrienden me niet. Vrienden? Ik heb geen vrienden. En ik heb ook geen vijanden.

Een sociaal leven? Nooit van gehoord. Ik ga wel af en toe naar focusgroepen, praatcafés voor anderstaligen en saaie lezingen over de meest onwaarschijnlijke onderwerpen en waar naar mijn mening wordt gevraagd. Niets van wat ik uiteindelijk zeg, wordt nooit opgenomen in de notulen of een publicatie.

Ik hou geen schijn op, ik ben zo niet. Meer nog, in werkelijkheid vind ik het beter te zwijgen en me te wikkelen in de stilte van mijn gedachten. In deze wereld worden meningen verdraaid, met waarheden een loopje genomen en spreken lokt voor mij conflicten uit. Mensen hebben het geduld niet meer om constructief te praten zonder als een raket in de hoogte te gaan, met deuren te slaan, de inhoud van hun glas over mij te gooien.

Daarom heb ik overal pseudoniemen, op krantenwebsites, op Facebook, in opiniestukken. Niemand hoeft me te kennen, niemand wil me kennen. En daar kan ik mee leven. Ik ben eigenlijk heel gelukkig, omdat ik het geluk niet ken. Omdat ik het altijd moet opzoeken en nooit vind.

Toch is het glas altijd halfvol en dat glas vraagt voortdurend om gevuld te worden. Door kennis, door wat ik hoor en zie. Door wat ik denk. Door de stilte.