Wat willen vrouwen?

Onlangs ging ik naar een eerder saaie lezing over de toekomst van Brussel samen met een getrouwde vriend en drie vriendinnen. Mijn vriend is getrouwd met een man en alle drie vrouwen, single,  hebben een schitterende carrière uitgewerkt. De drie vriendinnen bekleden leidinggevende functies voor buitenlandse bedrijven en drinken al eens graag een glaasje na het werk. Alle drie zijn nog net geen veertig. Knappe vrouwen die zich elk op hun eigen manier een machtige plaats hebben weten te bemachtigen in het bedrijfsleven, niet door hun schoonheid maar door hun kunnen, hun intelligentie en hun wilskracht om zich van een veilige financiële toekomst te verzekeren. Dat heeft voor ieder een eigen woning opgebracht in het hart van Brussel. Hun sociaal leven is vrij bewogen en af en toe gaan ze samen op citytrip. De dames zijn buiten hun werk vrolijk, doen aan sport, cultuur, gaan graag uit eten en drinken en kennen Brussel binnenste buiten. Toch, als het onderwerp over  mannen gaat, is dit de enige carrière die niet van de grond is gekomen, hoe hard elkeen probeert. Ze worden er kwaad over en ondanks hun troeven, hun rijpe leeftijd en hun communicatievaardigheid, slagen ze er niet in die ene binnen te houden, hoezeer ze dat ook willen. Meer nog, het lijkt er op dat ze met hun voorwaarden en eisen het tegendeel in de hand werken. Dan kan je niets anders bedenken : wat scheelt er.

Want zelf vinden ze het toch ook maar geen vrolijk toekomstperspectief altijd met elkaar op te moeten trekken. Ze kunnen het moeilijk vatten niet in een vertrouwensrelatie te zitten met iemand van het andere geslacht. Na de lezing en rond een glaasje gooien ze enkele voorwaarden op tafel. “Ik ben niet moeilijk, als we maar samen zijn” tot “Ik hou hem aan de leiband”. En : “Ik heb nog geen goeie man ontmoet”. Zoveel eisen dat er eigenlijk geen ruimte is voor die potentiële lover. Het gewone pure verlangen heeft plaats moeten ruimen voor onbereikbare veeleisendheid en uiteindelijk alle toegang voor een man afgesloten. De euforische magie van een tweede of derde ontmoeting is veranderd in wantrouwen en angst. Ik merk zelfs een vleugje moeheid en opgeven. Is een oude vrijster worden de nieuwe ambitie van de moderne onafhankelijke vrouw?

Ruim een week later was ik een weekend aan zee waar ik aan tafel zat met twee andere vriendinnen, ook net geen veertig. Allebei getrouwd, weet je wel, eerste schoolliefde, de ware, de enige, voor het leven. Elkeen met twee opgroeiende kinderen. Daar zaten we, gezellig te genieten van een zeldzame Belgische augustuszon en van elkaar zonder onze mannen erbij. Toch moest ik geweten hebben dat dit wel één van de unieke kansen is om eens samen te zijn want het lijkt niet altijd gemakkelijk te zijn een dag uit te trekken zonder “de kids”. Ze zeggen het zelf : wij kunnen nooit weg door de kinderen. En vader dan? Die is op pad voor zijn werk of hangt, o cliché, in de kroeg met de vrienden. En uitgaan met “maman” is al geen optie. Zit ik hier met twee exemplaren van oude vrijsters?

Wat willen vrouwen dan? Ikzelf ben ook in een relatie met een man. Niet getrouwd maar wel in een relatie. Het zou kort uit de bocht overkomen te schrijven dat alles perfect loopt. Iedere relatie heeft zo zijn eigen unieke belevenis. Er werden compromissen gemaakt, er werd vrijheid gegeven, en vertrouwen. Vooral wederzijds vertrouwen. Want een partner hebben die het gras aan de overkant groener vindt, been there done that, no thanks. Maar toch.

“Wat vrouwen willen” is de commerciële existentie zelf van alle damesbladen. Misschien ligt daar de blaam en niet bij de vrouw. Hoe bepaalde media de vrouwenwereld naar hun hand hebben weten te draaien en de mannen tegen hen hebben weten te keren. Ik ken vrouwen die nooit een euro hebben uitgegeven aan deze blaadjes en die je niet hoort klagen. Of ligt het aan het vertekend beeld dat deze moderne vrouwen hebben over het andere geslacht. Genderoorlogen zijn toch al gestreden? Of kom ik dan weer te seksistisch over? Eigenlijk is het simpel : relaties, dat is doen, er gewoon instappen, risico’s nemen, afstappen van ingegeven patronen en beleven wat er te beleven valt. Dat is ook met mij uit gaan eten en over iets anders praten dan mannen die er niet zijn. Om van die vervelende “kids” te zwijgen. Brussel kent zo zijn Sex And The City verhalen, is het niet hooguit om Brussel verleidelijker te maken en Sex In The City te schrijven, zonder het irritante gedrag van de vrouwen uit de populaire soap serie?