Mijn vrienden

Een zaterdagavond. Een mens zou al iets anders doen op deze avond dan thuis zitten te bedenken over wat te schrijven. De schuld van de zatte jongeren op straat? Het rookverbod dat drinken met een gezellig nachtje doorzakken in de weg staat? Het begint te regenen? De penopauze? De leegheid van de mensen in de kroegen? En waarom niet naar het CC Bolwerk gaan of een of andere voorstelling? Dan zie ik mijn Olivier niet meer.

Ik werk hard, veel te hard, en ik doe het graag. Misschien veel te graag? Mensen zien openbloeien door hen wat Nederlands en Brussel te geven, daar kick ik op. Daar tegenover staat dat ik graag thuis, samen met Felix, uitrust.

Mijn sociaal leven lijdt eronder en ik kan alleen maar hopen dat mijn long time friends het mij vergeven. Ik werk ook aan boek en dat vergt een ijzeren discipline. Geloof me. Probeer het eens, you’ll see. Maar ook dat doe ik graag.

Op de vooravond van 45 worden, tussen nostalgie van ABBA-platen en werken aan een sterk verhaal. En het is winter aan het worden, nog even. Ik hou van de winter, ik hou van de stilte die zich nestelt in onze levens, al dan niet bedekt met sneeuw. Schrijven en naar buiten kijken, zien hoe de mensen nors en stug voorbijlopen. Dat inspireert. De hysterie van de mensen rondom mij boeit me niet meer. Het afgevlakte, het spreken in voorgekauwde taal, het zat zijn, het uitlaten van een “c’est pas possible” boeit me niet meer. Spreken over hoeveel dit of dat gekost heeft, vind ik pathetisch. Liever sokken die rondslingeren dan te moeten eten met iemand die het repertoire van Madonna mee imiteert aan tafel in een restaurant. Liever zeggen : ik weet echt niet hoe een “fer à soudre” eruit ziet dan de vrijheid van de andere te beknotten.

Kim Wilde heeft de metro genomen, een beetje zattekes, maar toch. Het stond vandaag op internet. Ik bedenk hoe ik graag aanschuif in supermarkten, mensen observeren en me telkens afvragen : hoe is het toch mogelijk? Luisteren naar de verhalen over allochtonen op een werkvloer die niet willen meedoen aan het eindejaarsdiner. De weg is nog lang om je hallal te verdienen.

Maar mijn papa gaat goed. Daar kan ik zo blij mee zijn. Sinds hij zijn vrouw heeft verloren, heeft hij altijd gevochten voor zijn zelfstandigheid. Geen rolstoel, geen “karreke”, niets. Een hond, sigaartjes, wijn en bier. De aders oppoetsen en de voiture kan weer jaren mee.

Laat ze Antwerpen maar doodbloeden. Brussel bruist en het bruist veel, thuis staat de verwarming aan, snort Felix en smaakt de wijn.

En ik bedenk : wat een mooi cadeau geef ik mezelf. Ik hoef niet meer te daten, ik hoef niet naar onbekenden om mijn mannelijkheid te bewijzen. Ik hoef alleen maar te doen waar ik zin in heb. En ook dat is niet veel. Ik hoef niet meer te huilen om mijn gebroken hart. De lakens zijn nu glad gestreken, wat ongewenst is, is weg. Mijn bed is heilig geworden. Les années blessées zijn voorbij. De rust treedt in. De zekerheid neemt vormen aan. En het schrijven is een vrijheid die je niet kan kopen. Gelukkig maar!

Om maar te zeggen aan mijn vrienden die mij dierbaar zijn : we doorstaan elk op eigen manier onze eigen levens maar we zijn nooit uit elkaar. Bloemen verwelken en scheepjes vergaan.