I en tid som var...

Hij had een kleine rol op het einde van het theaterstuk en daar was hij best tevreden mee. Een hoofdrol spelen is niet voor hem, hij is meer iemand die genoegen neemt met een kleine onbelangrijke rol. Haast onzichtbaar.. zo onzichtbaar dat niemand hem nog zag staan. Hoewel hij probeerde die enkele zinnen met overtuiging te vertolken, ze waren uiteindelijk toch belangrijk voor de plot in het verhaal, niemand zag hem staan. Niemand luisterde, niemand keerde de ogen naar zijn personage. Niemand maar dan ook niemand luisterde of deed nog maar alsof ze luisterden. Iedereen was doof naar wat hij te zeggen had.

Hij had er zoveel finesse, tijd, energie, goesting en passie in gestoken. Hij was overtuigd dat dit zijn doorbraak zou zijn. Dat het allemaal iets zou teweeg brengen, dat zijn leven een andere wending kon geven.

De klok tikt.

Daarop besloot hij het toneel te verlaten en zich in zijn schuilplaats op te sluiten. Zijn kamer. Son antre. Daar waar niemand ooit kwam.

Dan werd hij wakker en luisterde naar het lawaai van de kerktoren. Hij telde negen klokslagen. Hoe kon het zijn dat hij op dit moment van de ochtend niet kon beslissen hoe het roer van zijn leven om te draaien. Meer nog, hij had zich voorgenomen een totaal andere richting te gaan. En toch.. bij het horen van negen klokslagen bleef hij als verstijfd liggen in wat nog overbleef van de warmte van de nacht. Alleen zijn gedachten vloeiden door zijn hoofd.

Die gedachten deden hem uiteindelijk opstaan. En vanaf dat moment was alles veranderd.