2

Soms lijkt het alsof onmogelijke dingen me uitdagen. Als om me te zeggen : je bent te zwak om je toestand te veranderen. En het noodlot lacht me beschimpend uit. Het is allemaal begonnen toen het leven in mijn lijf en geest van de 17-jarige die ik toen was, scherp begon te gieren. Ik liep school in het katholiek onderwijs, was radicaal gebuisd voor Latijn-Grieks. Het was de eerste keer dat ik mijn comfort verliet, hoewel ik totaal geen besef had van wat een comfort zone mocht zijn. Dat zou later bij de wonden des levens naar boven komen. Die zone bestond uit belezenheid, inzicht en kritisch denken. Alsof ik van de VRT (dat toen nog de BRT was) naar VTM (dat nog niet bestond) was overgelopen en ik in de voor mij nieuwe wereld van vrijzinnigheid kwam. De wereld werd een uitdaging, een speelterrein waar ik aan zet was, waar de lijnen van mijn toekomst vorm kregen. Er kwamen steeds nieuwe spelers en ook al heb ik aan die periode enkele (schaaf)wonden overgehouden, werkten de pleisters helend en overzie ik het allemaal met de triomf op het leven dat ik vandaag in eigen handen draag.

Twee jaar geleden ben ik gestopt met roken. Ik rookte soms tot anderhalf pakje per dag. Ik kon evenzeer per maand 4 briefjes van 50 euro verbranden. Maar goed, de uitdaging bestond erin mijn overwinning op de sigaret te behouden. Buiten een paar keer een “tafke” aan een joint, heb ik nooit meer een sigaret aangeraakt, niets meer gerookt en welgeteld twee keer een sigaret vastgehouden voor iemand – ja, zoiets hou je bij.

Anderhalf jaar geleden heb ik mijn Facebook-account gesloten omdat ik mijn leven terug wou. Ik kreeg verwijten van mensen die, ondanks mijn uiteenzettingen over de destructieve verrechtsing in Vlaanderen, niet begrepen dat ik geen grote fan ben van het beleid van Liesbeth Homans en de NV-A. Mijn mening is nog niet veranderd. Verder verweet iemand me dat ik ABBA teveel analyseerde. Tenslotte vond ik het maar een hele emotionele aardverschuiving je status aan te passen als het uit was met een lief, of vrienden te ontvrienden. Maar dat waren dan toch geen echte vrienden, zeker? Ik kom uit een ander tijdperk. Ik ben niet digitaal opgevoed maar ik ga er wel in mee. Tot op zekere hoogte. Ik vond de prikkelbaarheid van de mensen op Facebook buitengewoon proportioneel. Iedereen interpreteert er maar op los en van nuance is totaal geen sprake. Laat staan van kritisch denken. Let er maar op om uiteindelijk over banale gebeurtenissen te schrijven en niet eens een roddel of zelfs een kritiek (oei oei!) over iemand. Ik haatte het wanneer mensen spreuken op mijn muur kleefden en foto’s van hun poezen en katers deelden – iets waar ik uiteindelijk ook aan mee deed. Tenslotte wou ik ook niet meer nutteloos per dag tien keer per uur checken wie wat waar wanneer een scheet had gelaten. Ik wou mijn leven terug. Ik heb de zachte Facebook dood gestorven. Eerst een paar dagen het licht uitgedoofd, daarna radicaal de stekker eruit getrokken http://erwinabbeloos.over-blog.com/2015/09/virtuele-zelfmoord.html. Flesje wijn open, een paar dagen afkicken en dat was het. Filed. Op naar de volgende uitdaging.

Een jaar geleden stond ik voor andere uitdagingen : mezelf na een relatiebreuk heruitvinden. Of zoals dat heet : mezelf opnieuw richting geven. Het is een succesverhaal geworden en ik heb de intentie het verhaal verder te schrijven. Maar dan is het duiveltje uit de doos gekropen. Het verlangen naar (het gevoel van) die eerste comfort zone sluipt opnieuw het leven binnen. Mijn hechtingsinstinct duikt weer op. Ik heb alles en iedereen weten te plaatsen, mijn overleden laten zwijgen en mijn verloren liefdes hebben ook allemaal hun gewag gemaakt in de “gallery of friendships”. Ik kan gemakkelijk NSA seksen en me niet aan iemand binden. De wonden van vroeger lijken opengereten als het lijf van een doodgereden kat. Ik stamp als een verwend kind op de niet meer zo stabiele grond van mijn anders zo goed beheerste emoties wanneer iemand na twee maanden daten en mij kapot knuffelen, in de platonische sfeer van de liefde blijft. Wegblijven van die man, dat is de boodschap. Net zoals de moord op Facebook, is na twee dagen door een tranendal ploeteren de grond weer begaan en vast. Wat veranderd is, is dat het de gemiste situatie is die een roep naar hechting door mijn lijf en geest laat gieren. Ik sta niet meer stil bij mensen die mijn liefde niet willen. No precious time to waste anymore. Ik heb een leven. Maar wegblijven van de beloofde (of ingebeelde…) comfort zone, de beloofde (of ingebeelde…) hechting, de beloofde (of ingebeelde…) veiligheid in de nabijheid van die onvervangbare andere, dat is een andere opdracht.

Hoe geraak ik door de rollercoaster van de drang naar emotionele hechting. Hoe kom ik op een veilige manier terug in die comfort zone. Hoe kom ik op een berustende manier opnieuw thuis. Dat is de volgende uitdaging.