De N-VA en België.

Circus, slechte cinéma, ‘worst scenario ever’, kibbelkabinet, peutertuin… het zijn maar enkele woorden om de situatie vandaag vrijdag 7 december 2018 in de Belgische politiek te verwoorden. Alles is geschreven over het migratiepact. Niet alles lijkt gezegd. Gisteren dachten we nog een thriller te schrijven, het wekelijkse en boeiende na-het-middageten ‘Villa Politica’ met Linda De Win kreeg een totaal andere wending en ik had er bijna mijn avondles voor gemist.

Wat bezielt deze regering? Wat bezielt de N-VA? Het lijkt gemakkelijk te schieten op de N-VA maar dat de lezer zich niet vergist. De N-VA is geen loyale regeringspartner. Ik voel de NVA-kiezer al steigeren in verbaal getier zich rollend in Calimero attitude. De N-VA zegt geschrokken te zijn van de agressie en de gretigheid van de coalitiepartners maar kan niet begrijpen dat blokkeren om te blokkeren (of om een agenda verborgen te houden) het land geen deugd doet. Dat hun agressieve houding ook de Belgen treft. In het hart. Later in de stembus.

De N-VA weet heel goed dat het pact België niet bindt. Dus welk spelletje speelt deze partij? Wat heeft een partij die naar het einde van België en naar een onafhankelijk Vlaanderen streeft, te winnen aan het blokkeren van het migratiepact? België is voor elk lid van de N-VA een parasiet waar zo snel mogelijk vanaf moet worden geraken. De N-VA heeft geen affectie met België, de N-VA is België liever kwijt dan rijk. In de federale regering zitten is voor de N-VA een comfortabele positie : de N-VA kan zo België vanuit de kern vernietigen en aan het eind van hun legislatuur zeggen, wanneer verantwoording wordt gevraagd, dat het land onmogelijk te besturen is en dat zij altijd al gelijk hebben gehad. In de federale regering zitten is een subtiele manier om het land af te breken, uit te hollen en te vernietigen. Om zich in slachtofferrol te wenden en allerhande lepe communicatiestrategieën te hanteren om populisme te laten ‘trumpheren’.

Ach… Het haalt ook niet uit om ellenlange pagina’s te schrijven over wat allicht als de meest schaamtevolle regering van mijn land zal geweest zijn. In mijn ogen dan. Ik heb het niet over de precariteit die verscholen zit in de mantra ‘jobs jobs jobs’, ik heb het niet over de afbraak van een menswaardigheid (en niet liberaal) gezondheidssysteem, ik heb het niet over het aantasten van de levenskwaliteit van de Belg door de ultra-liberale, vernietigende en polariserende politiek die al ruim vier jaar in de levens van mijn medeburgers huist en die levens, hoop en verwachtingen met de kracht van een tornado door de maatschappij vernietigt. Een burger moet weten te zwijgen. Een burger moet getemd worden. Het volk heeft opium nodig.

Neen. Daar heb ik het niet over.

Zo kort uit de bocht als de N-VA me mijn stukje zal verwijten, zo kort kan ik het hier schrijven : vanuit een buikgevoel, vanuit mijn Belg zijn, vanuit mezelf die een warme, dynamieke en creatieve maatschappij wens, een België waar kansen liggen voor iedereen van de wereld, zoals ik ook mijn kansen heb gekregen in andere landen. Een land die op een menswaardige manier grenzen bewaakt. De vuile wind van populisme en extremisme die over Europa waait, is beangstigend. Voor mij althans. Niet voor iemand van de N-VA. De N-VA zwalmt mee op de onzichtbare maar voelbare golven van identiteit een Vlaams Belanger, een Orbanner, een Trump waardig. Iedere kiezer van de N-VA acteert populisme en rechts extremisme. De N-VA is zo’n beetje de chique salondame van het extreem rechts geworden. Deftig gekleed en goed gebekt. Elegant arrogant. Altijd een weerwoord, nooit in de fout. Onder het laagje vernis en make up ligt angst en dorst naar macht. En identiteit. Vlaamse identiteit. Geen Belgische identiteit.

Wakker geworden door de verkiezingen van 14 oktober dit jaar, krijgt de N-VA een deuk. Een lichte deuk maar toch een deuk. De partij zoekt andere opties. Met hun laatste (fake) campagne, opereren de dames en de heren van de N-VA sinds kort niet meer achter gesloten deuren; en het zal de schuld geweest zijn van alle anderen die kritiek geleverd hebben. Zand strooien in de ogen van burgers is de nieuwe manier om te regeren. De N-VA is op zijn hoede, de N-VA kijkt de kat uit de boom. Laten we niet vergeten dat de N-VA manipuleert en de spirit van Belg zijn verloedert.

Kortom : het vertoon van N-VA van vandaag is een nieuwe manier van campagnevoeren. De geesten bevuilen, de media bespelen en de kritiek overschreeuwen. Tijd kopen, afleidingsmanoeuvres creëren en luid blaffen. De ziel van de N-VA heeft niets te verliezen binnenin een federale regering. De campagne naar mei 2019 is begonnen, België en iedereen buiten onze grenzen zal het geweten hebben. Laten we dat ook beseffen. De N-VA is een machtspartij, een wolf in een schapenvacht. Geen enkele communicatie gebeurt ‘per ongeluk’ en ik mag hopen dat België de gevaren en de gevolgen van deze partij inziet. Vandaag en ook in mei 2019.

.