Een laatste dag met de minnaar aan zee

Vanop een eenzame duin, afgebeten door de krakende Noorderwind, zie ik hem tevreden als een kind zwemmen in de oneindig ver uitgestrekte zee. Hij heeft de grootte van een speelpopje. Mijn minnaar omhelst het zoute water alsof het een laatste keer is. Een eenzame zwemmer en een eenzame schrijver. De onmetelijk grote grijsblauwe Noordzee dringt door iedere ontblote porie. Een scherpe wind bijt in mijn oren met de driftige opwinding van een wilde minnaar en ik geef me al te graag over aan de mannelijke kracht van de ruwe natuur en de zilte geur van het koude water, eerder dan te schuilen voor zijn driften in een met kilte verwarmd koffiehuis dat het lelijke Vlaamse kustlandschap nog te bieden heeft.

Het vlakke strand ligt bezaaid met braaksel van de onrustige zee. Geen hond, geen verliefd koppel, alleen mijn minnaar. Ik zucht... Ik wil me over het water laten rollen, een woeste golf zijn, telkens weer aanspoelen, terugspoelen, weer aanspoelen. Een eenzame stille traan rolt de oneindigheid in. De regelmaat van de tijd gaat nog slechts langs mijn polshorloge voorbij. Hier staat de tijd eindelijk stil.

Ik ben de minnaar. Ik ben de hoer.

Ik wil schrijven, alle dagen van alle jaren, tot de laatste woorden verkrampt maar gezet uit mijn keel stromen, tot mijn rechterhand vergeeld en verlamd zal zijn, tot alle aantekeningboekjes uit de wereld gevuld zullen zijn, tot mijn vermoeide ogen blind zullen staren, tot mijn seksuele driften getemperd en weer uitgeblust zullen zijn, tot ik vergeet te eten en te drinken, tot wanneer het schrijven mij in euforie zal houden en niet de drugs, niet de drank, niet de duistere orgieën. Tot ik alle minnaars zal hebben overtroffen in hun vergankelijke schoonheid, door mijn ziel, door mijn handschrift en door mijn rust. Door mezelf. Tot ik alle minnaars gedood zal hebben met al mijn warme liefde die ik heb kunnen geven. Tot ik door het gebroken venster de lente weer zie openbloeien en met jouw warmte alle kilte van de wereld zal kunnen trotseren.