De seconde

Zo klein, zo miniem, en toch is het op die ene seconde na dat levens richtingen krijgen, dat onverwachte wendingen en vreemde draaien gegeven worden aan wat we niet verwacht hadden. Hoe vaak hoor ik niet : was ik toen niet in dat café geweest die avond, had ik jou nooit leren kennen en had het allemaal niet geweest zijn. Zo heb ik ook op die ene seconde na de meest avontuurlijke ontmoetingen en de mooiste liefdes gekend.

Ik wou eerst niet uitgaan, ik was doodop maar het was ook het einde van mijn vakantie en ik had eigenlijk nog niets van de stad gezien. Het is een hele klus om in het midden van de winter om middernacht je jas te nemen, de ijskoude straten door te lopen en een bar van bedenkelijk allooi binnen te gaan. Maar oh, het was allemaal de moeite geweest. Sept ans de bonheur, nadien voor eeuwig getekend door schuld.

En met de laatste is het net hetzelfde scenario. Op weg naar huis – ik kwam van een avondje van bedenkelijk allooi – dacht ik : vooruit, nog een glas in één van die donkere kroegen. Ook daar was het weer die ene seconde die het scenario van mijn verdere leven ging bepalen.

Kunnen we het dan nog verdraaien, zien we überhaupt die ene seconde nog? Staat dit ergens geschreven of is het, hoe onromantisch het ook klinkt, louter toeval, niet voorbestemd? Wat we weten is dat we die ene luttele seconde voorgoed kwijt zijn en dat we het daarmee zullen moeten doen. So muβ es sein. Want hoe je het ook wil draaien of keren, we raken gevangen in het web van de tijd. Niet wij beslissen maar dat ene kleine nanosecondje die we graag vertalen naar “die blik” of “oei, sorry, ik had je niet gezien”.

Eigenlijk zijn we allemaal triestige wezentjes en we moeten ons voortdurend laten overtuigen met  leugentjes om het draagbaar te houden. Ook op wat die seconde teweeg gebracht heeft, komt sleur of vergetelheid. Sprookjes en godsdiensten houden dat zo’n beetje in stand maar uiteindelijk worden deze verhalen doorstoken en staan we daar weer naakt en onbeholpen. “Waarom heb ik het niet gezien?”

Niets hebben we in de hand, nog minder dat pietluttige secondje dat onbeduidend op de klok weliswaar toch een emotionele tsunami veroorzaakt. Zo gaat het met ongelukken, zo gaat het ook in de liefde. EWe zijn voortdurend op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Soms lachen we en zijn we gelukkig, soms vragen we ons in dat geluk af : what if it didn’t happen? Soms bekopen we het met ons leven, soms ook met onze liefde. Veelal gaan we gewoon verder, blindelings, aftastend en onbewust met een gebukt hoofd en doen we maar. Ja, tijd is een triestig fenomeen. Maar geef toe, zonder dat ene secondje zou het maar een saaie boel zijn en zoveel mooie ontmoetingen zouden ook nooit gebeurd zijn. Wat me tot de conclusie brengt dat het allemaal subjectief is, dat waarheden niet bestaan, dat tijd ons in zijn greep houdt en dat als we dat allemaal zouden beseffen, al was het maar één seconde, de wereld draaglijker zouden zijn. Ook ik.